Wincenty Witos urodził się 21 stycznia 1874r. we wsi Wierzchosławice. Edukację, z braków środków materialnych, zakończył na czterech klasach. Czuł jednak głód wiedzy. Wolny czas poświęcał licznym lekturom. Do polityki trafił poprzez „Przyjaciela Ludu”. Wybrany został do Rady Naczelnej Stronnictwa Ludowego. gdy w 1913r. w PSL doszło do rozłamu, Witos wszedł w skład grupy PSL „Piast” i szybko stał się jej liderem. W latach I wojny światowej działał w Kole Polskim, przez pewien czas współkierował Naczelnym Komitetem Narodowym, poparł inicjatywę stworzenia Legionów, ale pod koniec wojny zbliżył się do obozu narodowego. Stanął na czele Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Krakowie – organu, którego celem było przejęcie władzy nad Galicją. Wybrany do sejmu ustawodawczego, pełnił m.in. funkcję przewodniczącego Komisji Rolnej. Przez 15 lat zasiadał w gmachu sejmu, kierując pracami frakcji parlamentarnej PSL „Piast”. W lipcu 1920r. Witos stanął na czele Rządu Obrony Narodowej (do września 1921r.). Był zwolennikiem zawarcia szybkiego, sprawiedliwego i trwałego pokoju. Dwukrotnie stawał jeszcze na czele rządu (1923,1926). Po przewrocie majowym był jednym z przywódców antysanacyjnej opozycji, współorganizatorem następnie skazany na 1,5 roku więzienia. Po „wyroku brzeskim”, w 1933r. Witos wyemigrował do Czechosłowacji i – mimo oddalenia był inspiratorem i przywódcą wielkiego strajku chłopskiego w sierpniu 1937r. do Polski wrócił w 1939r. W latach okupacji był dwukrotnie przez Niemców aresztowany i bezskutecznie skłaniany do współpracy. Podjęto działania mające na celu przerzucenie go do Londynu, jednak do tego nie doszło. Powrócił w 1945r. do Wierzchosławic, a w kilka dni później zabrało go NKWD. W jego sprawie Churchill interweniował na Kremlu. Witos wrócił do rodzinnej wsi, nie chciał współpracować z KRN, zaś jego stan zdrowia był coraz gorszy. Umieszczono go w krakowskim szpitalu, zmarł 31 października 1945 roku.